Παράγοντες που επηρεάζουν την ποιοτική και ποσοτική απόδοση των φυτών.

Χρήσιμες συμβουλές για τη μέγιστη δυνατή απόδοση των φυτών σας, από τον κύριο Ιγνάτιο Μ. Ζαχαρόπουλο, ειδικού Γεωπόνου Καθηγητή.

Η ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ.

Είναι φανερό ότι η συγκομιδή των θεραπευτικών φυτών, πρέπει να γίνεται τη στιγμή που το φυτό έχει αποκτήσει το μέγιστο δυνατό των επιθυμητών ιδιοτήτων του. Γιατί βέβαια οι θεραπευτικές ιδιότητες ολόκληρου του φυτού ή τμήματός του, σχηματίζονται κατά την ανάπτυξη του φυτού, σε ορισμένα στάδια αναπτύξεως. Έτσι, εάν η ανάπτυξη και η απόδοση του φυτού δεν επηρεαζόταν από διάφορους παράγοντες, θα ήταν αρκετή μια σχετική οδηγία, που είναι βγαλμένη από την πείρα. Όμως τα πράγματα δεν έχουν έτσι, γιατί διάφοροι συντελεστές (όπως και η μη έγκαιρη συγκομιδή, που μεταβάλλει το αποτέλεσμα) επηρεάζουν λίγο ή πολύ την ανάπτυξη και ρυθμίζουν το σχηματισμό των ενώσεων που θα αποδώσουν τις ορισμένες ιδιότητες του φυτού.

ΤΟ ΚΛΙΜΑ γενικό και τοπικό.

Η επίδραση του κλίματος γίνεται φανερή, αν λάβουμε υπόψιν ότι τα φυτά, μονοετή ή διετή, μπορούν να μεταβληθούν σε πολυετή, με την αλλαγή του κλίματος προς το θερμότερο - με μεταφορά των φυτών από τα βορειότερα, στα νοτιότερα. Τα φυτά της οικογένειας των Χειλανθών, αν εξαιρέσουμε τη Μέντα, που υπάγεται σ' αυτήν την οικογένεια, στις θερμές χώρες, είναι πιο πλούσιες σε αιθέριο έλαιο. Το Ακόνιτο το ορεινό, είναι πιο δραστικό από εκείνο της πεδιάδας. Πιο γενικά, τα φυτά των θερμών χωρών, είναι πιο πλούσια σε δραστικά υλικά, από εκείνα των των ψυχρών χωρών. Έτσι, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα, ότι κάθε φυτό πρέπει να το συγκομίζουμε στο τόπο του, εκτός αν έχει εγκλιματισθεί, από χρόνια καλλιέργεια, ή αν το φυτό μεταφέρθηκε σε παρόμοιο τόπο με εκείνον στον οποίο γεννήθηκε.

ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ.

Είναι γνωστό, ότι τα παραθαλάσσια μέρη παρουσιάζουν την ανάπτυξη ορισμένων φυτών (ορισμένη χλωρίδα), σύμφωνα με τη σύσταση του εδάφους. Αυτό συμβαίνει γιατί το κάθε είδος φυτού, έχει τις απαιτήσεις του ως προς τη "φυσική σύσταση" του εδάφους και ως προς τα θρεπτικά για το φυτό χημικά συστατικά του. Έτσι βλέπουμε, ότι ορισμένα φυτά φυτρώνουν σε εδάφη που έχουν αρκετό ασβέστιο (όπως είναι η Παπαρούνα και διάφορα αρωματικά), ενώ η Σαπωνάρια και το Τουσσιλάγκιο ευδοκιμούν σε εδάφη αργιλοαμμώδη. Η Αγριάδα και η Φτέρα σε εδάφη πυριτικά και ανάλογα- γενικότερα- με το κατά πόσο το έδαφος είναι υγρό ή στεγνό. Σε εδάφη υγρά, τα αρωματικά φυτά χάνουν το άρωμά τους και μπορεί να καταλήξουν ακόμα και σε δηλητηριώδη. Η Βαλεριάνα σε χαμηλά εδάφη, χάνει τις ιδιότητές της.

Η ΗΛΙΚΙΑ ΤΟΥ ΦΥΤΟΥ

Τα νεαρά φυτά, δεν περιέχουν τα συστατικά που πρέπει, ενώ τα προχωρημένης ηλικίας βρίσκονται σε μειονεκτική κατάσταση. Πιο γενικά, οι στιγμές πριν την καρποφορία, είναι οι καταλληλότερες για τη συγκομιδή.

Η ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΦΥΤΟΥ

Οι φυτικές ασθένειες και παθήσεις, μεταβάλλουν πολύ τη σύνθεση του φυτού. Για το λόγο αυτό, πρέπει να συλλέγονται τα τελείως υγιή φυτά.

Η ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Τα φυτά που μαζεύονται με καιρό ξηρό και ζεστό, διατηρούνται πολύ καλύτερα. Όταν δε, χρησιμοποιηθούν φρέσκα, είναι πιο δραστικά.

Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ

Ότι η καλλιέργεια των φυτών έχει σημαντική επίδραση πάνω στις ιδιότητες των θεραπευτικών φυτών, είναι πράγμα γνωστό, αλλά και εύκολα αντιληπτό. Είναι τόση η επίδραση της καλλιέργειας ενός φυτού που είναι αυτοφυές, ώστε ένα φυτό που έχει αγκάθια στη φυσική βλάστησή του, όταν καλλιεργηθεί μπορεί να χάσει τα αγκάθια του. Ορισμένα φυτά που ζουν ένα χρόνο, με την καλλιέργεια και την προστασία τους από το κρύο, μεταβάλλονται σε φυτά διετή. Φυτά που στη φύση έχουν δυνατό άρωμα ή δριμεία γεύση, με την καλλιέργεια χάνουν ένα μέρος από αυτές τους τις ιδιότητες- χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του πικρού Ραδικιού, που με την καλλιέργειά του, γίνεται πολύ λιγότερο πικρό. Φυτά με δραστικά συστατικά- όπως είναι η Ντιτζιτάλις- με την καλλιέργειά τους, γίνονται λιγότερο ή πολύ λιγότερο δραστικά. Αλλά συμβαίνει και το αντίθετο, για ορισμένα φυτά, όπως είναι της οικογένειας των Σταυρανθών (π.χ. το Κάρδαμο), που με την καλλιέργειά τους εντείνονται οι ιδιότητές τους. Και ακόμη, όπως είναι πολλά φυτά της οικογένειας των Σκιαδανθών (π.χ. ο Άνηθος), που με την καλλιέργειά τους γίνονται πιο αρωματώδη.

ΠΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ ΤΩΝ ΦΥΤΩΝ

Ρίζες, ριζώματα κόνδυλοι.

Η συγκομιδή των ριζών και των ριζωμάτων, γίνεται την άνοιξη, όταν αρχίσουν να φαίνονται τα φύλλα. Κατά το φθινόπωρο, που συνήθως μαζεύονται οι ρίζες, η συγκομιδή τους γίνεται όταν πέσουν όλα τα φύλλα και το στέλεχος στα διετή φυτά. Προκειμένου για πολυετή φυτά, οι ρίζες μαζεύονται όταν το φυτό είναι ηλικίας μερικών ετών. Αυτά ισχύουν και για τους κονδύλους.

Γενικότερα, η συγκομιδή να μη γίνεται ποτέ αμέσως μετά τη βροχή και να καθαρίζονται, να πλένονται και να στεγνώνονται όλα τα μέρη του φυτού.

Βολβοί και μπουμπούκια.

Οι βολβοί μαζεύονται το φθινόπωρο, τα δε μπουμπούκια την άνοιξη.

Στελέχη, φλοιός, ξύλο.

Για τα φυτά που μαζεύονται τα στελέχη τους (π.χ. Σολανό το γλυκόπικρο), η συγκομιδή τους γίνεται το φθινόπωρο, ύστερα από το πέσιμο των φύλλων. Κόβονται σε μικρά κομμάτια και ξηραίνονται. Τα φρέσκα στελέχη της Αγγελικής, μαζεύονται το καλοκαίρι. Το ξύλο μαζεύεται το χειμώνα. Οι φλοιοί μαζεύονται από φυτά, που δεν είναι ούτε πολύ νέα, ούτε πολύ παλαιά- την άνοιξη ή το φθινόπωρο. Να έχουμε υπόψιν, ότι ο φλοιός του μητρικού φυτού (παλαιός), δεν είναι ο καλύτερος.

Φύλλα.

Όταν αρχίσουν ναι φαίνονται τα μπουμπούκια των άνθεων. Εξαιρούνται: το Κενταύριο και η Μερκουριάλις, που γι' αυτά η συγκομιδή γίνεται κατά την άνθιση και τη γονιμοποίηση. Τότε το πρώτο είναι πιο πικρό και το δεύτερο πιο καθαρτικό. Τα φύλλα των αρωματικών φυτών μαζεύονται μαζί με τα άνθη, γιατί έχουν τα ίδια συστατικά, όπως και οι ανθισμένες κορυφές. Να μη μαζεύονται ποτέ όλα τα φύλλα από το νέο φυτό, που έχει μεγάλη διάρκεια ζωής.

Άνθη.

Όταν πλησιάζει η γονιμοποίηση και αυτό συμβαίνει όταν αρχίζει το άνοιγμα των ανθέων. Για ορισμένα όμως φυτά, όπως είναι το Χαμομήλι, η Άρνικα, το Τουσσιλάγκο, η συγκομιδή πρέπει να γίνεται πριν ανοίξουν τα άνθη, γιατί τα άνθη των φυτών αυτών εξελίσσονται και μετά τη συγκομιδή. Φυτά όπως είναι το Χαμομήλι, η Αλθαία, το Μπορράγκο, που όλα τους τα μέρη, έχουν τα ίδια συστατικά, μαζεύονται ολόκληρα.

Καρποί σαρκώδεις.

Όταν έχουν τελείως αναπτυχθεί, λίγο πριν ή λίγο μετά την πλήρη ωρίμανση.

Καρποί ξηροί.

Πριν τη φυσική τους ξήρανση.

Σπόροι.

Των σαρκωδών καρπών, όταν οι καρποί είναι ώριμοι (όπως π.χ. το Κολοκύθι και το Κυδώνι).

ΠΗΓΗ: Σύγχρονη πλήρης θεραπευτική με τα βότανα, Ιγνατίου Μ. Ζαχαρόπουλου - ειδικού γεωπόνου καθηγητή, εκδόσεις ΨΙΧΑΛΟΣ

http://www.back-to-nature.gr/

Ποιο είναι το ΦΥΤΟ που μπόρεσε να σκοτώσει καρκινικά κύτταρα σε 16 ώρες;

Η μελέτη των επιστημόνων δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Life Sciences, και είναι άκρως ενθαρρυντική για τη μάχη και την καταπολέμηση του καρκίνου.

Αρχικά οι επιστήμονες χορήγησαν αρτεμισινίνη από την αψιθιά και διαπίστωσαν ότι υπήρχε μείωση των καρκινικών κυττάρων κατά 30% . Στη συνέχεια η θεραπεία συνδυάστηκε με σίδηρο και τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά. Το 98% των καρκινικών κυττάρων είχε εξαφανιστεί μέσα σε 16 ώρες και το σπουδαιότερο, τα υγιή κύτταρα δεν είχαν επηρεαστεί καθόλου.

Οι θεραπευτικές ιδιότητες της αψιθιάς δεν είναι προσφάτως γνωστές. Στην αρχαία Ελλάδα τη χρησιμοποιούσαν ευρέως, ενώ έχει διαπιστωθεί επίσης και χρησιμοποιείται κατά της ελονοσίας, σε περιπτώσεις κατάθλιψης και στην έμμηνο ρύση (την εξομαλύνει). Επίσης χρησιμοποιείται για την καταπολέμηση του διαβήτη.

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η αρτεμισινίνη με κάποιο τρόπο που δεν έχουν εντοπίσει ακόμη, στοχεύει και καταστρέφει τα καρκινικά κύτταρα, ενώ αφήνει ανέγγιχτα τα υγιή. Ήδη η φαρμακευτική εταιρία Sanofi, έχει ξεκινήσει την παραγγελία 60 τόνων αρτεμισινίνης το χρόνο, και σύντομα υπάρχει αισιοδοξία ότι ένα όπλο στη μάχη κατά του καρκίνου θα προστεθεί στη φαρέτρα των επιστημόνων.

http://www.athensmagazine.gr/

Τρόπος αναπαραγωγής και καλλιέργειας της στέβιας

Η στέβια ή αλλιώς Stevia Rebaudiana είναι ένας μικρός θάμνος με μεγάλη διάρκεια ζωής και ανήκει στο είδος των Συνθέτων μαζί με το μαρούλι, το χαμομήλι, και τον ηλίανθο. Ένας πολυετές και πολύκλαδος θάμνος που έχει αρχίσει εδώ και χρόνια να καλλιεργείται σε πολλές περιοχές του κόσμου. Θεωρείται ιδιαιτέρως θεραπευτικό και γλυκαντικό φυτό και ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το 1887 στη Παραγουάη της Νοτίου Αμερικής όπου οι ντόπιοι Ινδιάνοι το χρησιμοποιούσαν. Η στέβια καλλιεργείται ουσιαστικά για τα φύλλα της που μπορούν ουσιαστικά να είναι ένα υποκατάστατο της ζάχαρης διότι τα φύλλα της είναι πλούσια σε γλυκοζίτες. Οι γλυκοζίτες είναι γλυκαντικές ουσίες κάθε μια από τις οποίες προσφέρει και κάτι το διαφορετικό. Κάποιοι από τους γλυκοζίτες είναι ως και 200 φορές πιο γλυκοί από τη ζάχαρη αλλά άλλοι φτάνουν να είναι ως και 400 φορές πιο γλυκοί! Όμως σε αντίθεση με τη ζάχαρη, η στεβιοζάχαρη περιέχει αντιοξειδωτικές ουσίες και για αυτό το λόγο είναι κατάλληλη για όσους έχουν διαβήτη καθώς και για άτομα που έχουν παχυσαρκία, τερηδόνα, και υψηλά επίπεδα ζάχαρου, διότι η δεν επηρεάζει τα ζάχαρα του αίματος. 

Τρόπος αναπαραγωγής: 

H πλέον ευρέως χρησιμοποιούμενη μέθοδος πολλαπλασιασμού είναι αυτή με τη χρήση σπόρου, ο οποίος -όπως και στον καπνό- δεν τοποθετείται απευθείας στο χωράφι, επειδή οι πιθανότητες φυτρώματος του σπόρου είναι πολύ μικρές.Αυτό είναι και το βασικό πρόβλημα με τη καλλιέργεια της στέβιας, η απευθείας σπορά στο χωράφι είναι ακατάλληλη εξαιτίας του ότι οι σπόροι της είναι εξαιρετικά μικροσκοπικοί σε μέγεθος αλλά και επειδή έχουν πολύ περιορισμένη ικανότητα να βλαστήσουν - ένα γραμμάριο ισοδυναμεί με 2.600 σπόρους- στέβια . Η λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι η παραγωγή σπορόφυτων στέβιας σε ειδικά σπορεία όπου μόλις ξεπετάγονται τα φυτά θα πρέπει να μεταφυτευθούν στο χωράφι. Βέβαια το 50% του συνολικού κόστους παραγωγής της στέβιας προέρχεται από τη διαδικασία της μεταφύτευσης αλλά πιο συμφέρων οικονομικά τρόπος δεν υπάρχει από αυτόν. Το συνολικό κόστος για την εκβιομηχανισμένη καλλιέργεια στέβιας είναι περίπου σε 690 ευρώ το στρέμμα ενώ για μη εκβιομηχανισμένη καλλιέργεια το κόστος είναι περίπου 835 ευρώ ανά στρέμμα.

Οι σπόροι της στέβιας μπορούν να βλαστήσουνκαι σε θερμοκρασία 17-20 βαθμούς, αλλά η βέλτιστη θερμοκρασία για την ανάπτυξήτους είναι οι 20 – 30 βαθμούς.

Σπορεία στέβιας

Για την αναπαραγωγή σποροφύτων χρησιμοποιούνται τριών ειδών σπορεία, τα “παραδοσιακά”, τα επιπλέοντα και αυτά που παράγονται με τη μέθοδο της υδρονέφωσης.

• Τα “παραδοσιακά” θα πρέπει να έχουν πλάτος ένα μέτρο και μήκος περίπου 10 μέτρα και να είναι ελαφρώς υπερυψωμένα, ώστε να γίνεται καλή αποστράγγισή τους. Το ύψος τους θα πρέπει να είναι από 10 έως 20 εκατοστά, ενώ το χώμα του σπορείου θα πρέπει να είναι ψιλοχωματισμένο, πλούσιο σε οργανική ουσία, καλά αεριζόμενο και απαλλαγμένο από ζιζάνια. Οι σπόροι της στέβιας, λόγω του μικρού μεγέθους τους, θα πρέπει να σπέρνονται στην επιφάνεια του σπορείου και στη συνέχεια να καλύπτονται με τύρφη, ώστε να μην απομακρυνθούν εξαιτίας ενδεχόμενης βροχόπτωσης ή ανέμου, αλλά και να μη φαγωθούν από τα πουλιά. Ποτίζουμε ελαφρά, για να κολλήσει το χώμα με τον σπόρο, ενώ τα σπορόφυτα θα είναι στο κατάλληλο στάδιο ανάπτυξης για μεταφύτευση 8-10 εβδομάδες μετά τη σπορά του σπόρου. “Πυξίδα” για την κατάλληλη περίοδο σποράς στο σπορείο είναι οι καιρικές συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή.
• Τα επιπλέοντα σπορεία βρίσκονται μέσα σε θερμοκήπια, όπου υπάρχουν ελεγχόμενες συνθήκες φωτισμού, υγρασίας, θερμοκρασίας και αερισμού. Το κόστος παραγωγής σ'αυτήν την περίπτωση είναι μικρότερο, με τα παραγόμενα στεβιο-φυτάρια να διαθέτουν δυνατό στέλεχος και ολοκληρωμένο ριζικό σύστημα, γεγονός που περιορίζει στο ελάχιστο την απώλεια των φυτών που περιέχουν τις γλυκογόνες ουσίες. Ταυτόχρονα, η καλλιέργεια με επιπλέοντα σπορεία είναι περισσότερο οικολογική, διότι αποφεύγεται η απολύμανση, η χρήση φυτοφαρμάκων, ενώ τα λιπάσματα που χρησιμοποιούνται είναι λιγότερα και τοποθετούνται μέσα στο νερό. Τα ειδικά τελάρα που χρησιμοποιούνται από τη συγκεκριμένη μέθοδο είναι από πολυουρεθάνη, οι κυψελίδες είναι σε μορφή πυραμίδας, με βάση τετράγωνη και βάθος όχι λιγότερο από 40 χιλιοστά, ο όγκος θα πρέπει να είναι από 17-20 κυβ. εκατοστά, ενώ σε κάθε τρύπα τοποθετείται ένας σπόρος. Τα φυτά πριν από την μεταφύτευση τους στο χωράφι θα πρέπει να κουρευτούν, ώστε η διάμετρος του στελέχους να αυξηθεί, τα φυτά να είναι καλύτερα αερισμένα (λιγότερες πιθανότητες δημιουργίας ασθενειών στον κορμό) , και τα λιγότερα ανεπτυγμένα φυτά να έχουν μικρότερη σκίαση από τα ανεπτυγμένα για να εξασφαλίζεται ομοιομορφία .
• Αναφορικά με την υδρονέφωση, είναι η ίδια μέθοδος με την παραπάνω, αλλά, εν προκειμένω, τα τελάρα είναι τοποθετημένα μισό μέτρο πάνω από το έδαφος και το πότισμα, ενώ τα θρεπτικά στοιχεία και τα διάφορα φυτοφάρμακα δίνονται μέσω της υδρονέφωσης (fog system).

Tρόπος καλλιέργειας : 

Εποχή-πυκνότητα φύτευσης : Η κατάλληλη περίοδος για μεταφύτευση είναι στα τέλη Μαρτίου αφού περάσουν οι πρώτες παγωνιές και η θερμοκρασία του εδάφους να έχει σταθεροποιηθεί πάνω από τους 12 βαθμούς Κελσίου. Οι αποστάσεις φύτευσης πρέπει να είναι 60 Χ 20 και 60 Χ 40, και μπορούμε να φυτέψουμε συνολικά 3000-6000 φυτά ανά στρέμμα και το διάστημ από την μεταφύτευση εώς την συγκομιδή κυμαίμεται από 10 εώς 13 βδομάδες.

Εδαφικές απαιτήσεις - λίπανση : Στο φυσικό περιβάλλον της η στέβια μεγαλώνει σε ελαφρώς αμμώδη, ελαφρώς όξινα εδάφη που περιέχουν λίγη οργανική ουσία και αποδίδει καλύτερα σε εδάφη με PH από 7-8. Η λίπανση πρέπει να έχει τη σχέση 3-1-2, 2-1-2 και 1-1-2 (άζωτο, φώσφορο και κάλιο).

Άρδευση : H στέβια έχει μεγάλες απαιτήσεις σε νερό και θα πρέπει να ποτίζεται τακτικά αλλά ελαφρώς. λόγω του μικρού ριζικού συστήματος που διαθέτει. Η έλλειψη νερού έχει άμεσα αρνητικά αποτελέσματα στην παραγωγή του φυτού.

Εχθροί και ασθένειες : Έχουν παρατηρηθεί φουζαρίωση, σεπτορίση , αλτερνάρια και ριζοκτονία αλλά ακόμα δεν έχει μελετηθεί επαρκώς η φυτοπροστασία του φυτού, καθώς είναι καινούργια καλλιέργεια στην Ελλάδα. Ωστόσο έχει πολλές κοινές ασθένειες με τον καπνό. Πρέπει να γίνει καταπολέμηση των σαλιγκαριών που τρώνε τη στέβια με δολώματα καθώς πρέπει να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά και τα ζιζάνια με διάφορα μυκητοκτόνα, πριν τη διαδικασία της μεταφύτευσης.

Συγκομιδή - αποξήρανση : Το ύψος των φυτών της στέβιας όταν συλλέγονται οι καρποί της κυμαίνεται τουλάχιστον από 60 εκατοστά αλλά μπορεί να φτάσει μέχρι και 1 μέτρο. 

Η αποξήρανση των φύλλων της στέβιας(διαδικασία μέσω της οποίας παράγεται η γλυκαντική ουσία)  μπορεί να γίνει με τέσσερις μεθοδους : 

1. Αποφύλλωση του φυτού ( άρμεγμα) η οποία για μεγάλες εκτάσεις απαιτεί μεγάλο αριθμό εργατικών χεριών συνεπάγεται και μεγάλο κόστος.
2. Η βραζιλιάνικη, που πραγματοποιείται μηχανικά, με τα φυτά να εισάγονται σε μεγάλους κλιβάνους, όπου επικρατεί υψηλή θερμοκρασία και έντονος αερισμός.
3. Η μηχανική συλλογή των φύλλων με τη μέθοδο του αρμέγματος, όπου τα φύλλα οδηγούνται για μεταποίηση στο εργοστάσιο, που παρουσιάζει μεγάλα μειονεκτήματα (π.χ., τα φύλλα “ανάβουν” αν δεν οδηγηθούν εντός διώρου στο εργοστάσιο).
4. Αυτή που επινόησαν οι κ. Ζαχοκώστας και Α. Χαραλάμπου, όπου τα φυτά κόβονται σε ύψος πέντε εκατοστών από το έδαφος, συλλέγονται όπως τα καπνόφυλλα και οδηγούνται στα ξηραντήρια καπνού. Η συγκεκριμένη μέθοδος εξασφαλίζει άριστο πράσινο χρωματισμό, επιτρέπει στον παραγωγό να αποθηκεύσει και να πουλήσει το προϊόν όποτε αυτό κριθεί σκόπιμο, ενώ μπορεί να στηριχθεί στις υφιστάμενες καπνοπαραγωγικές εγκαταστάσεις.

Αναφορικά με την τιμή πώλησης της στέβιας, ελλείψει της έγκρισης από την Ε.Ε. δεν μπορεί να προσδιοριστεί γιατί η κατάσταση είναι ακόμη πολύ ρευστή.

Στέβια σε γλάστρες

Σε επίπεδο νοικοκυριού, η στέβια μπορεί να αναπτυχθεί και σε γλάστρα ή μικρή επιφάνεια κήπου, όπως η γαρδένια, και να ακολουθηθεί σχηματικά η διαδικασία της σποράς, μεταφύτευσης, κοπής του φυτού, αποξήρανσης και διαχωρισμού των βλασταριών από τα φύλλα όπως αναφέραμε παραπάνω.

 Οι σπόροι στέβιας που δεν φυτεύονται σε μερικές εβδομάδες μετά από τη παραλαβή τους πρέπει να αποθηκευτούν σε κλειστό βάζο γυαλιού σε δροσερή, σκοτεινή θέση ή στο κατώτατο σημείο του ψυγείου σας. Καλό είναι να βάλετε στο βάζο κάποιο πήκτωμα σιλικόνης, το οποίο θα βοηθήσει για να διατηρηθεί ο σπόρος για περισσότερο.Ο σπόρος σπείρετε κοντά στην επιφάνεια της γλάστρας σε εσωτερικό χώρο. Χρησιμοποιήστε άμμο για να βάλετε γύρο απο τους σπόρους. Ψεκάστε την επιφάνεια του χώματος με νερό. Κατόπιν πιέστε την επιφάνεια χωρίς μεγάλη πίεση. Κρατήστε τη θερμοκρασία του χώματος περίπου 65 βαθμούς του Fahrenheit. Βρέχεται επάνω συχνά. Μετά από 6 έως 14 ημέρες στην επιφάνεια θα εμφανιστούν τα πρώτα φύλλα στέβιας. 8 έως 10 εβδομάδες μετά από τη βλάστηση τα μικρά φυτά μπορούν να φυτευτούν σε γλάστρα ή σε εγχώριο κήπο. Το χώμα μόνιμα πρέπει να είναι υγρό.Το φυτό στέβιας είναι ευαίσθητο σε παγετό!

http://www.back-to-nature.gr/2012/11/blog-post_30.html

Νανοβιονικά φυτά επιτυγχάνουν αυξημένη φωτοσύνθεση, “οσμίζονται” ρύπους – MIT

Βιονικά φυτά με 30% υψηλότερη ικανότητα απορρόφησης ηλιακής ακτινοβολίαςαναπτύσσουν αμερικανοί χημικοί και βιολόγοι με επικεφαλής τον καθηγητή χημικής μηχανικής Μάικλ Στράνο του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασσαχουσσέτης (MIT).

Η ενίσχυση των φυτών έγινε με μια τεχνολογίαεισαγωγής νανοσωλήνων άνθρακα στουςχλωροπλάστες, τα μικροσκοπικά όργανα εντός των φυτικών κυττάρων που εκτελούν τη διαδικασία της φωτοσύνθεσης.

Τα φυτά που χρησιμοποιήθηκαν ήταν φύλλα σπανακιού και κάρδαμο.

Επιπλέον, με την ενσωμάτωση νανοσωματιδίων από οξείδια του δημητρίου τα φυτά αποκτούν την ικανότητα της ανίχνευσης αέριων ρύπων όπως το οξείδιου του αζώτου που εκλύεται από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων.

—Οι νανοσωλήνες στα φυτά

Τα νανοσωματίδια που ενσωματώθηκαν στα φυτά είναι από οξείδιο του δημητρίου (λέγονται και νανοδημήτρια). Πρόκειται για ένα υλικό με ισχυρές αντιοξειδωτικές ιδιότητες  που προστατεύει τους χλωροπλάστες από τις βλάβες που προκαλούν οι ελεύθερες ρίζες οξυγόνου, αυξάνοντας έτσι την ενεργειακή τους αποδοτικότητα.

Αναλυτικότερα, τα φυτά, υπό κανονικές συνθήκες, αξιοποιούν περίπου μόνο το 10% του φωτός που απορροφούν. Η ενσωμάτωση των ημιαγώγιμων νανοσωλήνων στους χλωροπλάστες επιτρέπει στα φυτά να απορροφούν ηλιακή ακτινοβολία διαφορετικών συχνοτήτων, όπως η υπεριώδης και η εγγύς του υπερύθρου.

Η εισαγωγή των νανοσωματιδίων έγινε με δύο τεχνικές. Η πρώτη ονομάζεται “αγγειακή έγχυση” και βασίζεται στην έγχυση με πίεση ενός διαλύματος νανοσωματιδίων στο φυτό μέσω των πόρων του, απ’ όπου εξατμίζεται το νερό.

Με τη δεύτερη μέθοδο που ονομάστηκε διείσδυση με ανταλλαγή λιπιδίων (Lipid Exchange Envelope Penetration-LEEP) τα νανοσωματίδια έχουν καλυφθεί με κάποια υψηλά φορτισμένη επίστρωση από πολυμερές που βοηθά την απορρόφηση τους από τις μεμβράνες του χλωροπλάστη και την ενσωμάτωσή τους στα όργανα αυτά.

Αποτέλεσμα από την προσθήκη νανοσωματιδίων και νανοσωλήνων ήταν η φωτοσυνθετική δραστηριότητα να αυξηθεί έως 50% σε σύγκριση με την κανονική.

—Οι εφαρμογές της τεχνολογίας

Η βελτίωση της φωτοσυνθετικής δραστηριότητας των φυτών μπορεί να συντελέσει στην αύξηση της παραγωγής τροφίμων και βιοκαυσίμων.

Επίσης, τα φυτά θα μπορούν να απελευθερώνουν περισσότερο οξυγόνο στον περιβάλλοντα ανοικτό ή κλειστό χώρο. Τέλος θα θα μπορούν να δρουν σε πραγματικό χρόνο ως περιβαλλοντικά «ραντάρ» στον αέρα και στο έδαφος, ως βιοχημικοί ανιχνευτές επικίνδυνων χημικών αερίων (όπως το σαρίν) ή εκρηκτικών ουσιών όπως η τρινιτροτολουόλη (ΤΝΤ), καθώς και βιολογικών τοξινών (βακτηρίων, μυκήτων κ.α.).

Επίσης, τα φυτά προϊόντα βιομηχανικής ανοίγουν το δρόμο για την ανάπτυξη μιας νέας κατηγορίας υβριδικών-βιονικών υλικών που θα που θα αναπτύσσονται και θα αποκαθιστούν μόνα τους τις όποιες βλάβες τους, μόνο με τη χρήση του ηλιακού φωτός και θα εφαρμόζονται σε κτήρια ή συσκευές κινητής τηλεφωνίας

Επιπλέον, κάποτε μπορεί τα ίδια τα δέντρα να λειτουργούν ως κεραίες κινητής τηλεφωνίας.

Ήδη οι επιστήμονες επιχειρούν να ενσωματώσουν στα φυτά όχι μόνο νανοσωματίδια, αλλά ολόκληρες μικροσκοπικές ηλεκτρονικές συσκευές και νανο-υλικά όπως το γραφένιο. «Οι δυνατότητες είναι πραγματικά ατελείωτες», δήλωσε ο Μάικλ Στράνο και τόνισε ότι «το απώτερο όραμα είναι η χρήση των φυτών ως μια ευρεία τεχνολογική πλατφόρμα».

Ο Στράνο ξεκίνησε την όλη έρευνα για τα νανοβιονικά φυτά, εμπνεόμενος από μια προηγούμενη μελέτη του για τη δημιουργία αυτο-επιδιορθούμενων φωτοβολταϊκών κυττάρων που θα μιμούνται τα φυτικά κύτταρα,μελέτη που είχαμε  δημοσιεύσει στο econews.gr.

Το επόμενο βήμα ήταν η βελτίωση της φωτοσύνθεσης των χλωροπλαστών, ώστε η σχετική τεχνολογία να αξιοποιηθεί στα φωτοβολταϊκά, ώσπου τελικά προέκυψε η ιδέα να μεταφερθεί η νανοτεχνολογία της βελτίωσης στα ίδια τα φυτά, ώστε να γίνουν βιονικά.

—Οι επιπτώσεις στα φυτά και η παραγωγή βιοκαυσίμων

Προς το παρόν, οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν ακόμα εάν και σε ποιο βαθμό η αυξημένη φωτοσυνθετική δραστηριότητα επηρεάζει την παραγωγή σακχάρων μέσα στο φυτό.

Η φωτοσύνθεση ολοκληρώνεται σε δύο στάδια: στο πρώτο, η χλωροφύλλη των φυτών απορροφά ηλιακό φως, το οποίο διεγείρει τη ροή των ηλεκτρονίων στις μεμβράνες των χλωροπλαστών. Το φυτό αξιοποιεί αυτή την εσωτερική ηλεκτρική ενέργεια (μαζί με διοξείδιο του άνθρακα και νερό), για να υλοποιήσει το δεύτερο στάδιο της φωτοσύνθεσης, την παραγωγή σακχάρων όπως η γλυκόζη. Αυτά τα σάκχαρα μπορούν μετά να χρησιμοποιηθούν για την παραγωγή βιοκαυσίμων ή πολυμερών χημικών.

Οι αντιδράσεις της επιστημονικής κοινότητας διίστανται για την αποτελεσματικότητα της τεχνολογίας: ορισμένοι, όπως ο Τζέημς Κόλινς του Πανεπιστημίου της Βοστώνης, δήλωσαν εντυπωσιασμένοι, κάνοντας λόγο για «ένα θαυμαστό συνδυασμό νανοτεχνολογίας και συνθετικής βιολογίας, που μπορεί να βελτιώσει τις λειτουργίες των έμβιων οργανισμών».

Άλλοι δείχνουν πιο επιφυλακτικοί, τονίζοντας ότι παραμένει ακόμη μυστήριο με ποιο τρόπο «δουλεύει» η νανοτεχνολογία μέσα στα φυτικά κύτταρα.

Έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για νέα υλικά Nature Materials.